در شبانِ تار زمستانی،

در شبانِ تار زمستانی،

که هنوز از برف مانده نشانی ،

نام مرا،

بر شیشه سرد و بخار گرفته،

با سرانگشتان سردت،

خوانا بنویس!

(2)

در شبانِ تار زمستانی،

که هنوز از برف مانده نشانی ،

روی شیشه ،

من ها می کنم ،

تو بنویس !

(3)

در شبان تار زمستانی ،

که هنوز از برف مانده نشانی،

خیره به سیاه بختی،

کنار پنجره،

مدام از خودم می پرسم کجایی؟

و همسایه ام می گوید/می شنوم :

باز این دیوانه با خودش حرف می زند !

با سرانگشت روی بخار شیشه طرح می زند !

(4)

در شبان تار زمستانی ،

که هنوز از برف مانده نشانی،

چه کسی می تواند

روی ماه شب چهارده قیمت بگذارد؟

(5)

در شبان تار زمستانی ،

که هنوز از برف مانده نشانی،

چراغ در دست ،

در ظهیرالدله ،میان این گورها،

پی فروغ و شعر می گردم !